Bir önceki günlük kaydında belirttiğim üzere bu filmi de Sırrı Süreyya Önder vesilesiyle seyrettim. Bu film de adından dolayı ilgimi çekmemişti. Hatta itici bulmuştum. Adı O... Çocukları olan bir film ne anlatabilir ki öyle değil mi? Hayır efendim öyle değilmiş. Bu da Beynelmilel gibi bir dönem filmi. Dönem de yine 12 Eylül. İster istemez Beynelmilel'le karşılaştırıyor insan. Bu filmi onun kadar başarılı bulmadım açıkçası baştan belirteyim. Bir şeyler eksik gibi filmde. Ya da fazla bilemiyorum. Öncelikle bu filmin dili daha ağır ve daha ciddi Beynelmilel'e kıyasla. İzlerken yer yer Nuri bilge Ceylan'ı hatırlamadan edemiyor insan. Yani sıkıcı sahneler var gerçekten. Küçük kızın sürekli bavul topladığını anlattığı ve Dona'nın bir türlü söylemesi gerekeni söyleyemediği sahneler ajitasyona kaçacak derece uzatılmış sanki. Buna benzer başka sahneler de var. Film boyunca oldukça üzülüyorsunuz. Sonu ise masalsı bir biçimde, hatta filmin acı gerçekçiliğinden oldukça uzak bir biçimde bitiyor ve bu durum filmin inandırıcılığını azaltıyor. Sarp Apak'ı rolüne pek yakıştırmadım. Bunun dışında oyunculuk olarak iyiydi film. Özellikle Demet Akbağ harikaydı. Yine bir bütün olarak değerlendirdiğimde başarılı bir film diyebilirim.
****
http://www.imdb.com/title/tt1202363/
0 yorum:
Yorum Gönder